Στα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου βαδίζει η Λαϊκή Ενότητα.

Αμ δε που θα αφήσει ο Λαφαζάνης και οι ισκρανοί του να υπάρξουν διαφορετικές φωνές στο νέο κόμμα τους και σιγά να μην κάτσουν στα αυγά τους οι διαφορετικές φωνές.Τα μαχαίρια θα βγουν όταν αποφασιστεί ποιοι θα είναι σε εκλόγιμες θέσεις και αυτέ δεν θα είναι πάνω από 17...τυχερός ο Χουντής που την έκανε για τας Ευρώπας αν και δεν θέλει τας Ευρώπας


Γράφει ο Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


Στα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου βαδίζει η Λαϊκή Ενότητα. Γιατί όχι, θα πει κάποιος. Το μοντέλο δοκιμάστηκε, άντεξε και κατάφερε να καβαλήσει το ρεύμα αγανάκτησης που δημιουργήθηκε στην κοινωνία με αφορμή τα μνημόνια.

◗ Στην πολιτική γραμμή έχουμε μία από τα ίδια. Η κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία είναι μνημόνιο - αντιμνημόνιο και είναι καλοδεχούμενοι όσοι συμφωνούν ανεξάρτητα από το τι κουβαλάνε στις αποσκευές τους.

◗ Η ευρυχωρία και η πολυφωνία είναι προϋποθέσεις επιβίωσης για τέτοιου τύπου εγχειρήματα. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αν προκρινόταν ως καθοριστικό στοιχείο η ιδεολογική καθαρότητα, δεν θα είχαν θέση στην προσπάθεια ούτε ο κ. Ρωμανιάς ούτε η κ. Ραχήλ Μακρή ούτε διάφορες μονοπρόσωπες κινήσεις, η σχέση των οποίων με τον μαρξισμό, τον λενινισμό, τον μαρξισμό-λενινισμό, τον τροτσκισμό και όλους τους άλλους «-ισμούς» που έχει γεννήσει η παγκόσμια Αριστερά και εκπροσωπούνται στη Λαϊκή Ενότητα είναι ανύπαρκτη.

◗ Μπορεί βεβαίως να προβάλλεται ο σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος του κόμματος, ωστόσο αυτός δεν είναι της παρούσης και άλλωστε, όπως είναι γνωστό ακόμη και στους μη μυημένους, δεν υπάρχει μόνον ένας σοσιαλισμός. Δεν είναι ώρα τώρα, παραμονές εκλογικής μάχης, να ανοίγεις συζητήσεις για τόσο ακανθώδη και διχαστικά θέματα και να μπλέκεις σε καβγάδες για τους οποίους πολλοί στον κόσμο, και μάλιστα πολύ αξιότεροι των σημερινών, έχουν φάει τη ζωή τους για να βγάλουν άκρη, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

◗ Το οργανωτικό σχήμα παραπέμπει στον λιλιπούτειο από άποψη εκλογικού εκτοπίσματος ΣΥΡΙΖΑ. Ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας, Π. Λαφαζάνης, στην ανοικτή επιστολή-πρόσκληση σε ομάδες, κινήσεις και πρόσωπα αναφέρει ότι η Λαϊκή Ενότητα θα είναι ένα «μετωπικό σχήμα πολλαπλών συλλογικοτήτων και θα διασφαλίζει τη διατήρηση της οργανωτικής και πολιτικής αυτοτέλειας των συμμετεχόντων». Ο,τι ακριβώς έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ στο ξεκίνημά του.

◗ Τίποτε βεβαίως δεν εγγυάται ότι δεν θα έχουμε την ίδια κατάληξη, δηλαδή ένα άθροισμα φραξιών -πολλά μικρά κόμματα στη συσκευασία του ενός- με δική τους πειθαρχία, χαλαρές μεταξύ τους σχέσεις, διακριτές στάσεις στις ψηφοφορίες στα όργανα και ξεχωριστές ηγετικές ομάδες. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, όταν δεν έχεις φιλοδοξίες να κυβερνήσεις.

Αντιθέτως, σου εξασφαλίζει πολυσυλλεκτικότητα. Για να την πετύχεις, πρέπει να επιτρέψεις την παράλληλη και αυτόνομη λειτουργία των φραξιών έστω κι αν αυτή η κατάσταση θα υπονομεύει την ενιαία έκφραση του κόμματος.

Σήμερα όμως το ζητούμενο για το νέο σχήμα δεν είναι η πολιτική ενότητα. Το ζητούμενο είναι να παίξει τον ρόλο που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2012: να γίνει δηλαδή ο χώρος που θα στεγάσει κάθε είδους δυσαρέσκεια, χρησιμοποιώντας μεγαλοστομίες για να τονωθεί το ηθικό των απογοητευμένων, καλλιεργώντας προσδοκίες για ένα ακτινοβόλο μέλλον και υποσχόμενος σίγουρους θριάμβους στις λεγεώνες των απόκληρων: «Θα σαρώσουμε ολόκληρο το μνημονιακό λόμπι και θα προκαλέσουμε πολιτικό σεισμό».

Ανάγωγα

Για πολλά ντιμπέιτ ακούω, μικρό καλάθι κρατώ. Ολοι θέλουν να συγκρουστούν με όλους. Δηλώνουν έτοιμοι να κατατροπώσουν τους αντιπάλους τους και να κερδίσουν τις ψυχές και τα μυαλά των αναποφάσιστων ψηφοφόρων, που είναι πολλοί. Οταν όμως αρχίσουν να συζητούν για τους όρους και τις προϋποθέσεις και για τους ανακριτές-δημοσιογράφους, θα δημιουργηθούν σίγουρα προβλήματα. Τόσα που θα εμποδίσουν τις τηλεμαχίες; Θα δούμε.