Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πολιτικά πρόσωπα με εγνωσμένο κύρος, προσωπική πορεία και αξιοπρέπεια θα επιτρέψουν, με τη στάση τους, να ξεπεταχθούν και πάλι όλα αυτά τα βαμπίρ του κυνισμού, της καλοπέρασης και του ατομικισμού. Αυτά τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία εκτιμώ, δεν έχουν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Βρίσκονται στο κουρμπέτι χρόνια και γνωρίζουν πολύ καλά, ποια φαντάσματα θα πάρουν σάρκα και οστά σε περίπτωση που το σενάριο της παρένθεσης υλοποιηθεί. Από αυτά τα φαντάσματα, εξάλλου, έχουν υποστεί άπειρες επιθέσεις.
Του Πέτρου Παπαβασιλείου στο altsantiri
Όλοι ζητούν δικαίωση: Η Νέα Δημοκρατία (και ο Άδωνις) γιατί επικράτησε η «λογική» των δανειστών. Ο Σταύρος γιατί, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει το enfant gate, (καλομαθημένο παιδί, η ακριβής μετάφραση), που νομίζει ότι μάζεψε στις όχθες του. Η Φώφη θέλει και αυτή δικαίωση, ως αναγνώριση των αγώνων που έδωσαν ο Σημίτης, ο Γιώργος και ο Βενιζέλος. Μέχρι και η Αριστερή Πλατφόρμα ψάχνει το λάβαρο της νίκης, και μαζί με αυτήν, ο Γιάνης και η Ζωή. Ο μόνος που φαίνεται να μην επιζητά τη δικαίωση είναι ο Αλέξης Τσίπρας και κάποιοι αληθινά πιστοί, οι οποίοι αρνούνται να υποδυθούν το ρόλο του ανήξερου (δεν ξέρω/ δεν απαντώ στις δημοσκοπήσεις).
Οι διαδρομές μιας ολόκληρης ζωής και οι απόψεις του καθενός/της καθεμιάς είναι απολύτως σεβαστά. Ούτε κρίνω, ούτε κατακρίνω. Όμως, εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, -και με ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών-, θεωρώ σκόπιμο να καταθέσω κάποιες εμπειρίες μου από τα λεγόμενα μεγάλα δημοσιογραφικά «μαγαζιά». Το κάνω, γιατί νομίζω ότι αφενός πλέον αναμετρούνται ανοιχτά και σκληρά δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και αφετέρου διότι ψυχανεμίζομαι πως σύντομα θα αλλάξει άρδην αυτό που ονομάζουμε πολιτικός «χάρτης».
Μία από τις πιο φημισμένες «σχολές» ήταν αυτή του Κώστα Σημίτη. Από την οποία αποφοίτησαν ευδοκίμως δεκάδες στελέχη της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Με ένα από αυτά τα στελέχη, το οποίο συνέχισε το διδακτορικό του στη «σχολή» Βενιζέλου, έτυχε να συνυπάρξουμε, όταν κατείχε υψηλή θέση σε μεγάλη εφημερίδα. Οι συσκέψεις ήταν χάρμα οφθαλμών και ώτων: Τα πόδια πάνω στο γραφείο, κινήσεις αυτοπεποίθησης που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με απόλυτη ακρίβεια για λόγους ευπρέπειας, ειρωνεία στο φουλ. Βασικές έγνοιες ποιος την έχει πιο μεγάλη, τη μηχανή στην καινούργια Mercedes Class Coupe, που θα πιούμε κάνα ποτάκι το βράδυ και αν «θα ανέβουμε, ρε συ, Θεσσαλονίκη στη ΔΕΘ» για μπουζουκοκατάσταση.
Ο συγκεκριμένος δεν ήταν ο μόνος. Έτσι αντιμετώπιζαν τη ζωή -και εξακολουθούν ίσως να το κάνουν- πολλοί άλλοι συνάδελφοί του/συνάδελφοί μου. Ήταν η απόλυτη αίσθηση της κυριαρχίας. Μία αίσθηση που προκάλεσε και συντήρησε, για τους εκλεκτούς του, ένα μεγάλο κομμάτι του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Μισθοί στα ύψη, bonus απ΄ τα αφεντικά, καλή ζωή, γκόμενες, Σαββατοκύριακα στη Μονεμβασιά. Από αυτόν ακριβώς τον σωλήνα του βολέματος ξεπετάχθηκαν δεκάδες υβρίδια, που σήμερα μεγάλωσαν και κουνούν και το δάχτυλο. Να αρχίσω την απαρίθμηση ή πάει το μυαλό σας;
Άνθρωποι οι οποίοι έχουν χάσει προ πολλού κάθε ίχνος αντίστασης, εύκαμπτοι μπροστά στις υποσχετικές και απόλυτα υπάκουοι σε ένα σύστημα που έμοιαζε, ως πρότινος τουλάχιστον, άτρωτο και παντοδύναμο. Τους αντικρίζεις κατάματα και δεν βλέπεις τίποτα. Γιατί έχουν στεγνώσει από ψυχή, πατώντας για χρόνια πάνω σε πτώματα. Κενοί και κούφιοι. Μπορούν μόνο να βοηθηθούν, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αν έχεις κάτι να τους προσφέρεις, είσαι καλός. Αν όχι, είσαι –στην καλύτερη- αδιάφορος. Από αυτόν ακριβώς τον σωλήνα βγήκαν δεκάδες δημοσιογράφοι, οι οποίοι εντυπωσιάζουν σήμερα με την ευρυμάθειά τους, το στιλ τους, την ορθότητά των απόψεών τους. Τους ξέρετε, τους αναγνωρίζετε από τον ανεπαίσθητο ή κραυγαλέο σνομπισμό τους.
Σε ένα άλλο μεγάλο δημοσιογραφικό «μαγαζί» η προσέγγιση της επικαιρότητας ήταν κάπως έτσι: «Άντε μην ανοίξω το συρτάρι μου και βγάλω κάνα θέμα και τον κάψω…». Λόγια διευθυντικού στελέχους για κάποιον που θεωρούσε αντίπαλο. Και μιας και βρισκόμαστε σε λημέρια «γαλάζια», δεν μπορώ να ξεχάσω ατάκα πολύ γνωστού βουλευτή της ΝΔ, πριν από εκλογική αναμέτρηση, προς τεχνικούς και δημοσιογράφους τηλεόρασης: «Είτε με ψηφίσετε, είτε δεν με ψηφίσετε, ΝΑ! Βουλευτική σύνταξη έχω κατοχυρώσει…». Μην σταθούμε στα ονόματα δεν χρειάζεται. Αυτό το στυλάκι, αυτού του είδους τον κυνισμό, επίσης, τον γνωρίζετε.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πολιτικά πρόσωπα με εγνωσμένο κύρος, προσωπική πορεία και αξιοπρέπεια θα επιτρέψουν, με τη στάση τους, να ξεπεταχθούν και πάλι όλα αυτά τα βαμπίρ του κυνισμού, της καλοπέρασης και του ατομικισμού. Αυτά τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία εκτιμώ, δεν έχουν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Βρίσκονται στο κουρμπέτι χρόνια και γνωρίζουν πολύ καλά, ποια φαντάσματα θα πάρουν σάρκα και οστά σε περίπτωση που το σενάριο της παρένθεσης υλοποιηθεί. Από αυτά τα φαντάσματα, εξάλλου, έχουν υποστεί άπειρες επιθέσεις.
Υ.Γ.: Γιατί;
Οι διαδρομές μιας ολόκληρης ζωής και οι απόψεις του καθενός/της καθεμιάς είναι απολύτως σεβαστά. Ούτε κρίνω, ούτε κατακρίνω. Όμως, εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, -και με ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών-, θεωρώ σκόπιμο να καταθέσω κάποιες εμπειρίες μου από τα λεγόμενα μεγάλα δημοσιογραφικά «μαγαζιά». Το κάνω, γιατί νομίζω ότι αφενός πλέον αναμετρούνται ανοιχτά και σκληρά δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και αφετέρου διότι ψυχανεμίζομαι πως σύντομα θα αλλάξει άρδην αυτό που ονομάζουμε πολιτικός «χάρτης».
Μία από τις πιο φημισμένες «σχολές» ήταν αυτή του Κώστα Σημίτη. Από την οποία αποφοίτησαν ευδοκίμως δεκάδες στελέχη της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Με ένα από αυτά τα στελέχη, το οποίο συνέχισε το διδακτορικό του στη «σχολή» Βενιζέλου, έτυχε να συνυπάρξουμε, όταν κατείχε υψηλή θέση σε μεγάλη εφημερίδα. Οι συσκέψεις ήταν χάρμα οφθαλμών και ώτων: Τα πόδια πάνω στο γραφείο, κινήσεις αυτοπεποίθησης που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με απόλυτη ακρίβεια για λόγους ευπρέπειας, ειρωνεία στο φουλ. Βασικές έγνοιες ποιος την έχει πιο μεγάλη, τη μηχανή στην καινούργια Mercedes Class Coupe, που θα πιούμε κάνα ποτάκι το βράδυ και αν «θα ανέβουμε, ρε συ, Θεσσαλονίκη στη ΔΕΘ» για μπουζουκοκατάσταση.
Ο συγκεκριμένος δεν ήταν ο μόνος. Έτσι αντιμετώπιζαν τη ζωή -και εξακολουθούν ίσως να το κάνουν- πολλοί άλλοι συνάδελφοί του/συνάδελφοί μου. Ήταν η απόλυτη αίσθηση της κυριαρχίας. Μία αίσθηση που προκάλεσε και συντήρησε, για τους εκλεκτούς του, ένα μεγάλο κομμάτι του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Μισθοί στα ύψη, bonus απ΄ τα αφεντικά, καλή ζωή, γκόμενες, Σαββατοκύριακα στη Μονεμβασιά. Από αυτόν ακριβώς τον σωλήνα του βολέματος ξεπετάχθηκαν δεκάδες υβρίδια, που σήμερα μεγάλωσαν και κουνούν και το δάχτυλο. Να αρχίσω την απαρίθμηση ή πάει το μυαλό σας;
Άνθρωποι οι οποίοι έχουν χάσει προ πολλού κάθε ίχνος αντίστασης, εύκαμπτοι μπροστά στις υποσχετικές και απόλυτα υπάκουοι σε ένα σύστημα που έμοιαζε, ως πρότινος τουλάχιστον, άτρωτο και παντοδύναμο. Τους αντικρίζεις κατάματα και δεν βλέπεις τίποτα. Γιατί έχουν στεγνώσει από ψυχή, πατώντας για χρόνια πάνω σε πτώματα. Κενοί και κούφιοι. Μπορούν μόνο να βοηθηθούν, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αν έχεις κάτι να τους προσφέρεις, είσαι καλός. Αν όχι, είσαι –στην καλύτερη- αδιάφορος. Από αυτόν ακριβώς τον σωλήνα βγήκαν δεκάδες δημοσιογράφοι, οι οποίοι εντυπωσιάζουν σήμερα με την ευρυμάθειά τους, το στιλ τους, την ορθότητά των απόψεών τους. Τους ξέρετε, τους αναγνωρίζετε από τον ανεπαίσθητο ή κραυγαλέο σνομπισμό τους.
Σε ένα άλλο μεγάλο δημοσιογραφικό «μαγαζί» η προσέγγιση της επικαιρότητας ήταν κάπως έτσι: «Άντε μην ανοίξω το συρτάρι μου και βγάλω κάνα θέμα και τον κάψω…». Λόγια διευθυντικού στελέχους για κάποιον που θεωρούσε αντίπαλο. Και μιας και βρισκόμαστε σε λημέρια «γαλάζια», δεν μπορώ να ξεχάσω ατάκα πολύ γνωστού βουλευτή της ΝΔ, πριν από εκλογική αναμέτρηση, προς τεχνικούς και δημοσιογράφους τηλεόρασης: «Είτε με ψηφίσετε, είτε δεν με ψηφίσετε, ΝΑ! Βουλευτική σύνταξη έχω κατοχυρώσει…». Μην σταθούμε στα ονόματα δεν χρειάζεται. Αυτό το στυλάκι, αυτού του είδους τον κυνισμό, επίσης, τον γνωρίζετε.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πολιτικά πρόσωπα με εγνωσμένο κύρος, προσωπική πορεία και αξιοπρέπεια θα επιτρέψουν, με τη στάση τους, να ξεπεταχθούν και πάλι όλα αυτά τα βαμπίρ του κυνισμού, της καλοπέρασης και του ατομικισμού. Αυτά τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία εκτιμώ, δεν έχουν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Βρίσκονται στο κουρμπέτι χρόνια και γνωρίζουν πολύ καλά, ποια φαντάσματα θα πάρουν σάρκα και οστά σε περίπτωση που το σενάριο της παρένθεσης υλοποιηθεί. Από αυτά τα φαντάσματα, εξάλλου, έχουν υποστεί άπειρες επιθέσεις.
Υ.Γ.: Γιατί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου