Τα ισχυρά σχέδια δεν προήλθαν ποτέ από μια διασπασμένη (και ξεδοντιασμένη) Αριστερά

Δεν ξέρω αν έχει μείνει χρόνος ακόμη για συζήτηση όταν αυτή έπρεπε να ξεκινήσει αμέσως μετά τις εκλογές.Οι δυο πλευρές δεν έπαψαν τώρα να συνομιλούν αλλά μήνες πριν.Το μόνο που έμεινε είναι να διαλέξουν πλευρά όσοι δεν έχουν ακόμη αποδεχθεί την διάσπαση η να αναζητήσουν την εναλλακτική....


Από την Εφημερίδα των Συντακτών


Το ίδιο χιλιοπαιγμένο «σενάριο» επαναλαμβάνεται ακόμα μια φορά: κατηγορίες, υπαινιγμοί και βαρύτατες εκφράσεις ήταν πάντοτε το μοτίβο μιας τραυματικής πολιτικής εμπειρίας, όπως η διάλυση της κομματικής ενότητας στην Αριστερά. Στις σημαντικότερες ιστορικές διασπάσεις που υπέστη βρισκόταν σε μειονεκτική (αν όχι περιθωριακή) θέση στο πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο αυτή τη φορά το περιβάλλον είναι διαφορετικό. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση. Ο λαός, ύστερα από μια πενταετία καταστροφικών πολιτικών λιτότητας βρήκε αποκούμπι (και ελπίδα) στην Αριστερά. Καταδίκασε τον νεοφιλελευθερισμό, περιθωριοποίησε τον φασισμό και έκανε το σημαντικό βήμα. Οι γενικότερες συνθήκες, όμως, ήταν εξαιρετικά δυσμενείς. Η «Ευρώπη», μπροστά στο «αναπάντεχο» πολιτικό γεγονός, είχε σχεδιάσει από καιρό τις «δικλίδες ασφαλείας» της ευρωζώνης. 

Οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και η «ζαλισμένη» σοσιαλδημοκρατία κρατούν τα κλειδιά ενός οικονομικού συστήματος και ασκούν ασφυκτικές πιέσεις στους λαούς. Η Αριστερά δοκίμασε να κάνει την «ανατροπή», επιχείρησε να επιβάλει τους κανόνες δημοκρατίας σε ένα ακραιφνώς τεχνοκρατικό νεοφιλελεύθερο τοπίο. Οι αρνητικοί συσχετισμοί και οι εκβιασμοί λειτούργησαν τελικά εις βάρος της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, παρά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, υιοθέτησε ένα νέο μνημόνιο, σκληρό και υφεσιακό. 

Τι έφταιξε; Πολλά, και η αποτίμηση για τις ευθύνες μπορεί να καθυστερήσουν. Μέχρι να εξαχθούν τα συμπεράσματα, όμως, τι απομένει να συμβεί; Θλίψη από τα συντροφικά μαχαιρώματα. Διότι «στις διασπάσεις οι περισσότεροι πάνε σπίτια τους» λένε αγωνιστές που βίωσαν τα βαθιά τραύματα που αφήνουν οι διασπάσεις. Σήμερα, όμως, τέτοιες πολυτέλειες δεν υπάρχουν. 

Η ώρα της ευθύνης έχει φτάσει ήδη. Τα μέλη, τα στελέχη, οι αγωνιστές και οι διανοητές, οι ενταγμένοι στην Αριστερά, οφείλουν να ξεκινήσουν τώρα τη συζήτηση για την επόμενη μέρα. Να αναλογιστούν ποιο μπορεί να είναι το σχέδιο διαφυγής από τα συνεχιζόμενα «δεσμά», να θέσουν τις προτεραιότητες για τις φτωχές και φτωχοποιημένες μάζες. Τα ισχυρά σχέδια δεν προήλθαν ποτέ από μια διασπασμένη (και ξεδοντιασμένη) Αριστερά. Ελπίζουμε αυτό να το θυμούνται όσοι κάνουν τα πάντα για να επικρατήσει ξανά ο διχασμός στις τάξεις της.