Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια...

Ένας λαός μεγαλωμένος με το τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη νεόπλουτος χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει το τρίπτυχο.
Η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ παρείχε στον λαό το υλικό πέρασμα στη νέα εποχή όχι όμως και το πνευματικό με συνέπεια την παρακμή.
Το "Εγώ" αντί να γίνει "Εμείς" φούσκωσε ακόμη πιο πολύ.


Και λογικό..

Η ανάγκη να ζει με το εύκολο και πολύ χρήμα και να το ξοδεύει σε διασκέδαση που δεν του φέρνει κανένα όφελος, παρά μόνο μια εφήμερη απόλαυση απλά προϋπήρχε.. όπως και η ανάγκη για επίδειξη μέσω του χρήματος.

Ο απότομος νεοπλουτισμός από το 1981 και μετά έδωσε αυτή την ευκαιρία και η ελληνική κοινωνία φθάρθηκε γιατί δεν υπήρχαν δικλείδες ασφαλείας σ αυτή την ανάγκη, ήταν ανεξέλεγκτη.

Κανένας δεν σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει ένα μέρος των χρημάτων για ν αγοράσει ένα καλό βιβλίο ή να παρακολουθήσει μια συναυλία και το μέρος των πολιτών που το έκαναν ήταν ένα πολύ μικρό ενδεικτικό δείγμα.

Ακόμα και η επιλογή για το θέατρο δεν γινόταν από όλους και οι θεατρικές παραστάσεις που προτιμούσε το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αναφερόταν βασικά σ επιθεωρήσεις.. λίγοι ήταν αυτοί που προτιμούσαν να δουν ένα έργο πιο ποιοτικό ή πιο ψαγμένο που θ άφηνε έστω και ελάχιστη τροφή για σκέψη.

Η νούμερο ένα διασκέδαση ήταν τα μπουζούκια… Μια διασκέδαση που ερχόταν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αποτελούσε την πρώτη επιλογή για να περάσει καλά μια παρέα μετά τον μεταμεσονύκτιο καφέ και την καλύτερη επιλογή για να συνεχίσει τη βραδιά της όταν είχε ανάψει το κέφι.

Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε όταν μία παρέα πήγαινε σε κάποια ταβέρνα. Η υπερβολή είχε την τιμητική της, η υπερκαταναλωτική μανία βρισκόταν σε πρώτη θέση και το να παραγγείλει κανείς ολόκληρο τον κατάλογο σε πιάτα που στο τέλος θα έμεναν άθικτα έμοιαζε σχεδόν υποχρεωτικό. “Φέρε κι αυτό, φέρε κι εκείνο, φέρε και μπύρες και κρασιά, φέρε ότι έχεις” και ας πεταχτούν όλα στα σκουπίδια μετά.

Το ίδιο φαινόμενο υπήρχε και στα super markets, φυσικά, και χωρίς καμία εξαίρεση τα ράφια άδειαζαν, τα καλάθια γέμιζαν, ενώ κανείς δεν ήταν σίγουρος αν πράγματι χρειαζόταν όλα αυτά που αγόραζε ή όχι.
Απλά τα ντουλάπια και τα ψυγεία έπρεπε να ξεχείλιζαν δίχως όρια…

Το ίδιο ακριβώς γινόταν με τα ρούχα και τα αυτοκίνητα. Οι άνθρωποι έμοιαζαν να κάνουν διαγωνισμό ποιος θ αγοράσει το πιο ακριβό και γρήγορο αμάξι και ποιος θα γεμίσει την γκαρνταρόμπα του από πανάκριβους οίκους… αρκεί να μπορούσε να επιδεικνύεται μέσα από αυτά στο φίλο του ή στο γείτονα και να κερδίζει την αξία του εαυτού του μέσα από τον “θαυμασμό” του περίγυρου καλύπτοντας τα οικονομικά, οικογενειακά και ταξικά απωθημένα του. Κανείς δεν είχε σκεφτεί και δεν σκέφτεται να κάνει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του πέρα από το πώς να συγκριθεί με τον διπλανό του, πόσο μάλλον για το σύνολο.

Από την άλλη, όσοι δεν ακολουθούσαν αυτοί τη ροή, ήταν οι “περίεργοι”, οι “ξενέρωτοι”, οι “κουλτουριάρηδες”, οι “χαϊστες” ή για κάποιους κύκλους οι “περιθωριακοί”… Ήταν αυτοί που “δεν ήξεραν να ζουν”, οι “δύστροποι”, οι “αντιδραστικοί” ή οι “κομπλεξικοί” και οι “δήθεν”… Δυστυχώς αυτό δεν έχει αλλάξει και πολύ αυτή η εικόνα στις μέρες μας, όσοι τα έλεγαν τότε τα λένε και σήμερα.. και παραμένουν αρκετοί.

Η κοινωνία ρέταρε συνολικά και ατομικά, γιατί έβγαζε στην επιφάνεια μια ατελείωτη στέρηση ετών χωρίς παιδεία και το Εγώ ήταν πιο δυνατό από το Εμείς, αφού δεν είχε βρεθεί ποτέ κανένας να το διδάξει και να δείξει τι σημαίνει…

Αυτό το Εγώ δεν έχει σήμερα σταματήσει να υπάρχει και ακόμα και αν η χώρα βγει από την κρίση θα γίνουν ξανά τα ίδια λάθη, αυτό είναι σίγουρο.

Η ελληνική κοινωνία δεν είχε ποτέ τα κατάλληλα εφόδια να αντισταθεί στο νεοπλουτισμό και δεν τα έχει ούτε σήμερα παρά την οικονομική κρίση, αφού ουσιαστικά έχουμε μια κοινωνία που δεν έχει αλλάξει το τρίπτυχο που γαλουχήθηκε και δεν δείχνει και την διάθεση να το αλλάξει, αντίθετα επιδιώκει να το στηρίζει σθεναρά.

Κανείς δεν έχει ή δεν θέλει να καταλάβει –παρά μόνο ελάχιστοι- ότι ο απότομος πλουτισμός εκείνα τα χρόνια είχε έρθει με εθνικά δάνεια και συνεχιζόταν για τις επόμενες δεκαετίες τόσο με εθνικά όσο και με ατομικά δάνεια.

Κανείς δεν κατάλαβε ότι όλα έγιναν για να εξαρτηθεί ο κόσμος από το χρήμα, να υπερδανειστεί και όταν καταρρεύσει να τα έχει τόσο μεγάλη ανάγκη όσο για να είναι μόνιμα αναλώσιμος για όσους θα τον χρειαζόντουσαν παρακάτω.

Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι η απότομη βροχή από χρήμα θα γινόταν χαλάζι και θα έφερνε καταστροφή και τι πιο χρήσιμο από το να έρθει μία ισοπεδωτική οικονομική πτώση σε μια κοινωνία που έχει υποστεί ήδη ισοπεδωτική κοινωνική πτώση και δεν έχει καμία παιδεία να το αντιμετωπίσει.

Κανείς δεν έχει καταλάβει ούτε σήμερα, ότι η πνευματική αποχαύνωση μπλοκάρει τη σκέψη, ενισχύει την αδιαφορία, δυναμώνει τα κατώτερα ένστικτα, τροφοδοτεί την ανάγκη της αυτοπροβολής και βάζει σε λειτουργία τον αυτοματοποιημένο ανταγωνισμό μέσα από την εγωπάθεια και το φθόνο…

Ο κόσμος εμφανίζεται δυσαρεστημένος με όλα γιατί απλά αναπολεί τις “παλιές καλές μέρες” που δεν τις βλέπει να έρχονται άμεσα τόσο όσο για να μπορέσει να συνεχίζει να ζει από εκεί που το άφησε και όχι για να βρει τα λάθη, να βελτιωθεί και να διορθώσει την ποιότητα της ζωής του.

Γιατί την “ποιότητα ζωής” την έχει συνδέσει με τα μπουζούκια και την υλική υπερκατανάλωση.

Ένα τρολ στο twitter περιγράφει άψογα την κατάσταση που κυριαρχεί ακόμα και σήμερα:
“Δραχμend‏ @VasilisXtM Τους Ελληνες θα τους περιέγραφα με 4 λέξεις πασοκικα σκεπτόμενες δεξιές θειτσες”.
“No hope”, θα συμπλήρωνα με απογοήτευση…