ΜΗΠΩΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΖΩ;

• Πολλοί θα βρεθούν να κρεμάσουν ταμπέλες «ιδεολογικής διολίσθησης». Παλιό το κόλπο, παλιά και η συνταγή! Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα, αρχίζουν οι κατηγοριοποιήσεις και οι στιγματισμοί. Σιγά μην ξεμείνει η Αριστερά από… οπορτουνιστές!
• Απέναντι σε κάθε Αλαβάνο που τολμά να εκστομίζει ανιστόρητες ανοησίες του τύπου πρόκειται για την πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς… Απέναντι σε κάθε ανεπάγγελτο κομματικό ινστρούχτορα που αναζωογονεί τη «θαρραλέα του νιότη» με βαφές μαλλιών και τσιτάτα επαγρύπνησης. Απέναντι σε κάθε ψυχονευρωτικό ψώνιο που από το πρωί μέχρι το βράδυ τουιτάρει απειλές και εξαλλοσύνες. Απέναντι στον κομματικό οπαδισμό. Απέναντι στους ετερόφωτους παντογνώστες. Απέναντι σε ό,τι προσβάλλει και αποδομεί τον πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς.

Χαράλαμπος Γαμβρέλης στο Η Πολιτική των Ανθρώπων


Επειδή στην μακρόχρονη ιστορία της Αριστεράς περίσσευαν πάντα οι τιμητές της (μην πω για τους αλάθητους και τους «καθαρούς» της), διόλου δεν με κακοφάνηκε που ο Αλέκος Αλαβάνος έριξε πρώτος τον «λίθο του αναθέματος», προετοιμάζοντας την από δω και πέρα σύγκρουση με τον «προδότη» Τσίπρα. Σύγκρουση στο επίπεδο της… πίσσας με τα πούπουλα!

Δεν μου είναι απλά απωθητική αυτού του «είδους» η Αριστερά! Μου είναι εξόχως τρομακτική! Με φοβίζει! Με γυρίζει πίσω στις πιο σκοτεινές και μελανές της σελίδες. Και δεν ξέρω αν όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μέσα στο «ξεφάντωμα της μεταπολίτευσης» και τις «ιδεολογικές της αψιμαχίες», θα καταφέρουμε ακόμη να κρατήσουμε τις αποστάσεις μας από τον εσωκομματικό φανατισμό της μετεμφυλιακής περιόδου. Κι από εκείνο το ψυχικό βασανιστήριο, να «κοιμάσαι» σύντροφος και να «ξυπνάς» εχθρός.

Τίποτε καινούριο δεν κομίζω. Τα ίδια έλεγα και τότε που γέμιζαν οι πλατείες από τους «αγανακτισμένους». Γιατί και τότε αρνήθηκα να συμβιβαστώ με τις αντιμνημονιακές τους κραυγές. Και τότε αρνήθηκα να παρακολουθήσω τα γιουχαΐσματα, τις μούντζες και τις πρόγκες. Και τότε αρνήθηκα να ταυτιστώ με τις άγουρες εκτονώσεις νιόφερτων «επαναστατών» που ξεπηδούσαν ένθερμοι από τις διάφορες αριστερίστικες γκρούπες. Αρνήθηκα να «συμμαχήσω» με το πολιτικό τους γούστο. Με την αγριάδα των ενστίκτων τους. Εμένα άλλη Αριστερά με έθρεψε! Άλλη Αριστερά «φώτιζε» τις επιλογές μου!

Ναι, το ξέρω! Πολλοί θα βρεθούν να με κατατάξουν! Πολλοί θα βρεθούν να κρεμάσουν ταμπέλες «ιδεολογικής διολίσθησης». Παλιό το κόλπο, παλιά και η συνταγή! Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα, αρχίζουν οι κατηγοριοποιήσεις και οι στιγματισμοί. Σιγά μην ξεμείνει η Αριστερά από… οπορτουνιστές!

Ως τέτοιος, λοιπόν, απέναντι σε κάθε λαϊκίστικο εξτρεμισμό. Απέναντι σε κάθε Αλαβάνο που τολμά να εκστομίζει ανιστόρητες ανοησίες του τύπου πρόκειται για την πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς… Απέναντι σε κάθε ανεπάγγελτο κομματικό ινστρούχτορα που αναζωογονεί τη «θαρραλέα του νιότη» με βαφές μαλλιών και τσιτάτα επαγρύπνησης. Απέναντι σε κάθε ψυχονευρωτικό ψώνιο που από το πρωί μέχρι το βράδυ τουιτάρει απειλές και εξαλλοσύνες. Απέναντι στον κομματικό οπαδισμό. Απέναντι στους ετερόφωτους παντογνώστες. Απέναντι σε ό,τι προσβάλλει και αποδομεί τον πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς.

Και να πω και το άλλο: καμιά φορά, ο τρόπος αδικεί το δίκιο!