Το αίσιο τέλος στους "Άθλιους" του Ουγκό οφείλεται στο ότι ο Γιάννης Αγιάννης δούλεψε για το μέλλον της νέας γενιάς.
Ο Αγιάννης θυσίασε τον εαυτό του για να έχουν μέλλον ο Μάριος και η Τιτίκα και όχι για να δικαιωθεί ο ίδιος
Αντίθετα ο Άμλετ του Σαίξπηρ προσκολλημένος στο φάντασμα του πατέρα του επιζητεί την δικαίωση(του φαντάσματος) και σπέρνει τον θάνατο σε εχθρούς και φίλους αλλά και την υποδούλωση του βασιλείου.
Διαβάστε τους κλασικούς γιατί είναι πάντα επίκαιροι
Γιώργος Παπασπυρόπουλος στην αριστερή στρουθοκάμηλο
Με αφορμή την συνεργασία σοσιαλιστών, ριζοσπαστών αριστερών και κομμουνιστών στην Πορτογαλία
Ξεχνάμε συνεχώς στην ελληνική πολιτική σκηνή τον "έλληνα ασθενή" - το πολιτικό σύστημα που ταυτίζει διαχρονικά κόμμα και κράτος - που χρησιμοποιεί την εξουσία πελατειακά και που "αγοράζει" την ψήφο, όχι πολιτικά αλλά με υπόσχεση διορισμού ή δουλειών στο κράτος ή από το κράτος. Και ξεχνάμε τον "έλληνα ασθενή" γιατί κατά βάθος πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να θεραπευθεί ποτέ γιατί "πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θάναι" - αρκεί να ξαναβρέξει χρήμα...
Κι όμως όλες οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις προσκρούουν διαχρονικά στο πλέγμα της διαπλοκής, στις συμμορίες των κρατικοδίαιτων, στις συντεχνίες των ευνοημένων, στους "κρατικούς" συνδικαλιστές, στους κομματικούς υπαλλήλους και σε ότι καθρεφτίζει δεκαετίες (ή αιώνες κατ΄άλλους) λειτουργίας ενός καλολαδωμένου (κυριολεκτικά) παρασιτικού πελατειακού συστήματος διαπλοκής κόμματος κράτους!
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι γνήσια αποτύπωση του πελατειακού συστήματος - η οργάνωσή του σε συντεχνίες συμφερόντων και κομματικές μασονίες έχει διαφθείρει πλήρως την θεσμική ή ιδεολογική του υπόσταση και το έχει καταστήσει "δήθεν", "νομότυπο", "απομίμηση", έως και τύποις "νόμιμο"-αλλά ποτέ ηθικό. Μας κάνει εντύπωση η διήθηση της διαπλοκής βαθιά μέσα στην κοινωνία όταν συγκρινόμαστε με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς: κι εκεί υπάρχει διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια, στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις ελίτ - αλλά στην σχέση με το κράτος, η σχέση των πολιτών είναι δομημένη περισσότερο σε θεσμικές σχέσεις παρά σε προσωπικές. Ο μπάρμπας στην Κορώνη, το βύσμα, ο κομματικός διορισμός, η κυριαρχία των κρατικοδίαιτων "επιχειρηματιών" δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Και είναι σκάνδαλο όταν αποκαλύπτεται, όχι αυτονόητη καθημερινότητα.
Η ελληνική εξαίρεση (που για να αποφύγουμε την "εθνική" ταπείνωση όλο και την απωθούμε στο υποσυνείδητο...) υπάρχει, κι έχει δραματικά χειροπιαστά αποτελέσματα στα κόμματα που απαρτίζουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Που εξηγούν την τεράστια διαφορά νοοτροπίας που διαπιστώνουμε σε σύγκριση με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ακόμη και του Νότου. Παράδειγμα η Πορτογαλία αλλά και η συνεργασία του Αλέξη Τσίπρα με δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αλλά όχι τις εντόπιες...
Στην Πορτογαλία σοσιαλιστές, ριζοσπάστες αριστεροί (Μπλόκο) και κομμουνιστές όχι μόνο έριξαν από κοινού μια κυβέρνηση μειοψηφίας της δεξιάς αλλά έχουν προσυμφωνήσει και σε κυβερνητική συνεργασία - πράγμα αδύνατον να συμβεί αντίστοιχα μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα για λόγους που έχουν να κάνουν ακριβώς με τον "έλληνα ασθενή". Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δέχθηκε πρόταση συμμετοχής στο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κατά τις διαπραγματεύσεις του καλοκαιριού με την τρόικα και οι εκπρόσωποί του εντυπωσιάζονται που ο ΣΥΡΙΖΑ και στις δυο κυβερνήσεις προτιμά να συνεργάζεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και όχι με το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ ή το "σοσιαλφιλελεύθερο" Ποτάμι. Και αυτό όμως εξηγείται από την "ελληνική εξαίρεση".
Τα μεταλλαγμένα ελληνικά κόμματα
Εξαιτίας της μεγάλης χρονικής παραμονής σε συνθήκες συντεχνιακής πελατειακής οργάνωσης της κοινωνίας, τα ελληνικά κόμματα μόνο κατ΄όνομα απηχούν τις γενικότερες ιδεολογικές αρχές που υποτίθεται τα συγκροτούν σε σαφείς και διακριτές συλλογικότητες.
Έτσι η ΝΔ δεν είναι φιλελεύθερο κόμμα ως προς την πολιτική της ιδεολογία, αν και την επικαλείται: πρόκειται για ένα κόμμα ακραία πελατειακό που στηρίχθηκε στον μετεμφυλιακό διαχωρισμό των ελλήνων, οργάνωσε το "κράτος της δεξιάς", απέκλεισε κάθε άλλη "ιδεολογία" αληθινή ή υποθετική από το καθαρό της κράτος και ευνόησε τους δικούς της επιχειρηματίες πολλούς από τους οποίους δημιούργησε κυριολεκτικά η ίδια. Έτσι ο διδαγμένος από τα λάθη του Κ.Καραμανλής και ο φιλελεύθερος υπουργός οικονομικών του Π.Παπαληγούρας κατηγορήθηκαν για σοσιαλμανία όταν αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν λίγο φιλελευθερισμό στο ελληνικό κράτος. Και ανέλαβε η λαϊκή δεξιά του Έβερτ - η συνέχεια είναι γνωστή. Σήμερα επιλέγουν αρχηγό μεταξύ του καφενείου, του νεοφολελεύθερου λόμπι και της ακροδεξιάς...
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι μια συμμορία κρατικοδίαιτων, ένα υπόλειμμα της εξουσίας που αντί να διαλύσει το κράτος της δεξιάς, έκανε την διαφθορά συνώνυμο της ελληνικής πολιτικής ζωής, τον κομματικό διορισμό πασατέμπο, το 70-30 (της μοιρασιάς με την Δεξιά) "αρχή" της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και την εκπόρνευση των αριστερών συνειδήσεων επάγγελμα. Αφού έβαλε την χώρα στα μνημόνια τον καιρό που υπήρχαν εναλλακτικές για να σώσει τις τράπεζες, κατέρρευσε εκλογικά αλλά όχι ως μηχανισμός - το ΠΑΣΟΚ "ξέρει την δουλειά" και "είναι παντού" - αναμένει ευνοϊκότερες συγκυρίες για να αλλοιώσει ξανά προς ίδιον όφελος τον προοδευτικό μεταρρυθμιστικό χώρο. Αυτοί που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους πλούτισαν, "πρόκοψαν" και άφησαν τον λογαριασμό στον ελληνικό λαό.
Το Ποτάμι δεν είναι σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα. Είναι ένα κόμμα χωρίς μέλη, δικτατορικής σύλληψης για να κάνει την δουλειά - κόμμα εργαλείο. Φτιάχτηκε για να ανακόψει την ριζοσπαστική αριστερά, φτιάχτηκε μετά τις αποτυχημένες αποτυχίες του χώρου του ΠΑΣΟΚ να ανασυνταχθεί και των νεοφιλελεύθερων να αποκτήσουν πολιτική στέγη μεγαλύτερη από του Τζήμερου. Και απέτυχε αφού χρησιμοποίησε ότι πιο φθαρμένο και διαπλεκόμενο υπάρχει στον πάγκο της πολιτικής, καθαρά "πουλώντας" τις αρχικές του διακηρύξεις. Τώρα είναι αντιμέτωπο με την εξαφάνιση.
Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερό κόμμα. Είναι μια μικρή σέκτα που αντλεί από την ισχυρή κομμουνιστική παράδοση της χώρας μεν, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα αλληλεγγύης και αυτοθυσίας της αριστεράς: δεν συμμετέχει πουθενά, δεν συμφωνεί με κανένα και τίποτα, δεν έχει προτάσεις διαχείρισης παρά μόνο αν του δοθεί πλειοψηφία και λευκή επιταγή να κάνει ότι θέλει. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό που θέλει είναι μια μονοκομματική δικτατορία στο όνομα του λαού. Σταλινικού τύπου. Γιατί όποιος δεν έχει τίποτα να προτείνει ασχολείται περισσότερο να κλείνει το στόμα των άλλων που "προδίδουν" την ανικανότητά του. Καμιά σχέση το σημερινό κατά τίτλο ΚΚΕ με εκείνο που δημιούργησε τον Συνασπισμό την Αριστεράς ή αυτό που σήμερα δοκιμάζει την συμμετοχή του σε κυβέρνηση στην Πορτογαλία.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Στον ΣΥΡΙΖΑ εν τοις πράγμασι έπεσε ο κλήρος της ανανέωσης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού ως "η τελευταία ευκαιρία" (όπως αντίστοιχα και στους ΑΝΕΛ από την άλλη πολιτική πλευρά).
Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέσα του απόψεις και δυνάμεις που αντανακλούν την "ελληνική εξαίρεση" και τον "έλληνα ασθενή" - κάτι τέτοιο θα ήταν εξωπραγματικό. Άλλωστε η πρώτη του κυβέρνηση έπεσε από την δράση τέτοιων δυνάμεων, των νεοκομσομόλων της "αριστερής πλατφόρμας" σήμερα ΛΑΕ, δλδ της "αντίληψης ΚΚΕ", όπως περιγράφηκε παραπάνω. Επίσης διαθέτει δυνάμεις - μεταξύ των πολλών πασοκογενών στελεχών του - της "αντίληψης ΠΑΣΟΚ" όπως επίσης περιγράφηκε παραπάνω - ο Α.Μητρόπουλος και κυρίως η πολιτική συμπεριφορά του ήταν ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Ακόμη υπάρχουν τεχνοκράτες της φιλελεύθερης άποψης που δεν βρήκαν αλλού στέγη αλλά και "ποταμίσιοι" αναρριχητές της εξουσίας που δοκιμάζουν την τύχη τους στο "μεγάλο μαγαζί". Όλα αυτά είναι αναπόφευκτα αφού και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος αυτής της κοινωνίας και δεν ήρθε από τον Άρη...
Αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει πολλές φορές από την βάσανο της αυτοαμφισβήτησής του και αντέχει να το ξανακάνει.
Έχει δοκιμάσει τα όρια της ανανεωτικής προγραμματικής παρέμβασης στην ελληνική κοινωνία. Την συνεργασία με τις αφομοιώσιμες αλλά και τις μη αφομοιώσιμες δυνάμεις της παλιάς ή παραδοσιακής αριστεράς κάθε ιδεολογικής προέλευσης. Έχει λειτουργήσει δημοκρατικά, συνθετικά με ανοχή στην διαφορετικότητα και έμαθε την διαχείριση με διάλογο και σύνθεση απόψεων στο εσωτερικό του πρώτα. Είναι το πρώτο ελληνικό κόμμα που έβαλε με επιτυχία στην άκρη τις υπέρμετρες ατομικές φιλοδοξίες και όρια στα εσωτερικά λόμπι και τις συντεχνίες χάρη του κοινού καλού.
Έχει απαλλαγεί από τα κόμπλεξ της "ιδεολογικής καθαρότητας" και της μη ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών διαχείρισης (την ώρα που το ΚΚΕ δεν συνήλθε ποτέ από την συγκυβέρνηση του 89-90 ή την συνύπαρξή του με άλλους αριστερούς στον ΣΥΝ). Έχει ήδη κυβερνητική εμπειρία αλλά και διαπραγματευτική γνώση από τα λάθη και τις επιτυχίες του ως συμμέτοχος σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Μαθαίνει τι είναι το μείζον (η χώρα και οι άνθρωποί της) και το έλασσον (το κόμμα). Και ψηφίζεται γι αυτό.
Η μεγάλη του υποθήκη είναι ότι ανέλαβε την διαχείριση μιας κατάστασης ημικατοχής (με το τρίτο μνημόνιο) που πρακτικά κληρονόμησε από τους προηγούμενους και δεν κατάφερε να ανατρέψει - κατάλαβε ήδη ότι ο δρόμος της απεμπλοκής είναι ελικοειδής απέναντι (υποχρεωτικά) σε ολόκληρη την νεοσυντηρητική Ευρώπη που μέχρι στιγμής έχει τους συσχετισμούς συντριπτικά με το μέρος της.
Η τομή του ΣΥΡΙΖΑ στο ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ήδη γίνει. Δεν εγκατέλειψε τους ανθρώπους ξανά στην δεξιά επειδή απέτυχε στις πρώτες μάχες. Ακόμη και αν αυτό του κοστίσει κομματικά - ήδη του στοίχισε. Προτιμά να περάσει απέναντι ακόμη κι αν "καεί" στην προσπάθεια.
Το ρίσκο που ανέλαβε, με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που διαθέτει, με τα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια που έχει μπροστά του και κυρίως την άσχημη συγκυρία να είναι ο πρώτος που άνοιξε το ρήγμα στην γερμανική κυριαρχία, είναι μεγάλο.
Αλλά αν κάνεις στα δύσκολα συνέχεια πίσω, η "ελληνική εξαίρεση" αντί να μειώνεται θα δυναμώνει - και ο "έλληνας ασθενής" θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Η μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως να καεί στην πορεία προς το φως και να γίνει θυσία για να γίνει η κάμπια πεταλούδα. Στην πορεία για την εξυγίανση του ελληνικού πολιτικού συστήματος μαζί με την έξοδο από την εξάρτηση από το χρέος - την ανασυγκρότηση, ιδεολογική και παραγωγική της ελληνικής κοινωνίας που δέχθηκε ισχυρό πλήγμα τις περασμένες δεκαετίας από τους διαφθορείς του παρασιτισμού και σταμάτησε να παράγει και να είναι ανεξάρτητη. Πλέον κανείς δεν έχει σήμερα εύκολες λύσεις και ειδικά ένα "έτοιμο" συνδυαστικό πλαίσιο εξοικονόμησης πόρων, δίκαιης ανακατανομής των υπαρχόντων, ανάπτυξης με δικαιοσύνη, υγιούς επιχειρηματικότητας και επενδύσεων και ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αναγκαστικά θα μάθουμε από τα λάθη μας.
Αλλαγή στην Πορτογαλία - συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Και στην Ελλάδα;
Κανονικά όλες οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε να βοηθήσουν το τιτάνιο αυτό έργο "εξόδου" από την εξάρτηση από τον δανεισμό και από τον παρασιτισμό επί της ενδογενούς ανάπτυξης.
Αλλά είπαμε: είναι "δήθεν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου