Το αναρχικό κίνημα και η ανοχή του...η ενοχή του αν θέλετε

• Είναι εύκολο (και το κάνουν ορισμένοι) να δηλώνεις απλουστευτικά πως υπάρχουν κάποιοι «απολίτικοι μπάχαλοι» που «κινούνται στο περιθώριο του κινήματος» . Μόνο που το «κίνημα» αυτούς τους «μπάχαλους» και τους «ούγκανους» ,παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις του, τουλάχιστον τους ανέχεται αν δεν τους αντιμετωπίζει και ως αναπόσπαστο τμήμα του ως ένα βαθμό

ΣΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

του Βασίλη Φαναράκη

Καταρχάς να δηλώσω απερίφραστα πως για το πρόσωπο του «κυρίου» Οικονόμου δεν τρέφω την παραμικρή εκτίμηση. Όπως αντίστοιχα δεν τρέφω ούτε ίχνος εκτίμησης για τους Ψαριανό, Άδωνις κτλ. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το πόσες φάπες μάζεψε ή όχι ο εν λόγω «χαμαιλέων» της πολιτικής είναι το τελευταίο που με απασχολεί.
Κείνο που με προβληματίζει όμως είναι το ποιον των αυτόκλητων «εκδικητών» και κυρίως η πολιτική τους έκφραση, αν υπάρχει τέτοια.

Το λεγόμενο «κράτος των Εξαρχείων» το χω ζήσει έντονα κι από πολύ κοντά μάλιστα, στην εφηβεία μου, μ όλα τα «καλά» και τα «στραβά» του. Κi επειδή σε προηγούμενο άρθρο, με ανάλογο θέμα, κατηγορήθηκα ως «εριστικός» κι «απόλυτος» έρχομαι να δηλώσω κατηγορηματικά εδώ πως, ναι, αυτό το ιδιότυπο «κράτος» είχε και έχει και ορισμένα θετικά χαρακτηριστικά. Κανείς λογικός άνθρωπος δε μπορεί να αρνηθεί πως τα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα είναι οάσεις πρασίνου και πολιτισμού στην γκρίζα καρδιά της τσιμεντούπολης πως οι συλλογικές κουζίνες βοήθησαν αστέγους, και όχι μόνο, να χουν έστω ένα πιάτο φαΐ μέσα στην κρίση και πως η κατάληψη της βίλας Αμαλίας πρόσφερε καταφύγιο σε μετανάστες όταν τους κυνηγούσαν τα ορκ της Χρυσής Αυγής. Αυτά έτσι πρόχειρα. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα. Θα μπορούσα να πω και για τους πολλούς αξιόλογους αναρχικούς με το «Α» κεφαλαίο που γνώρισα  σα το συγχωρεμένο τον «Κόκορα» (Μιχάλη Πρωτοψάλτη – Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος).

Όμως ας αναρωτηθούμε τελικά αν τελικά όποια τα θετικά του «αυτονόμου κράτους»  υπερκαλύπτονται απ τα αρνητικά του και κυρίως απ το βασικότερο αρνητικό του στοιχείο : τον αντικοινωνικό μηδενισμό μιας «υπερεπαναστατικής ελίτ»  που νομίζει πως μπορεί  απλά να  «κάνει ότι γουστάρει, όποτε το γουστάρει, γιατί έτσι το γουστάρει» .
Αυτή η «χουλιγκάνικη φράξια» είναι βέβαια «παιδί» του α/α χώρου όπως αυτός διαμορφώθηκε τη «μεγάλη δεκαετία» του ’90. Η σχεδόν απόλυτη «ιδεολογική ηγεμονία» της «αναρχίας» πάνω σε μεγάλα τμήματα της λεγόμενης «άγριας νεολαίας» γέννησε τέρατα που έδειξαν τα δόντια τους μετά το 2000 και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008 που πολλοί θεώρησαν ως  την «αναρχική έφοδο στον ουρανό» .
Η βία  μετά το Δεκέμβρη ειδικά, δεν φετιχοποιήθηκε απλώς. Θεοποιήθηκε! Αρκετοί απ τους «οργισμένους νέους» που εντάχθηκαν στον α/α χώρο μετά το Δεκέμβρη, θεώρησαν  πως η έκφραση της ανατροπής εξαντλείται στις πέτρες, τα παλούκια και τις μολότοφ. Το επόμενο στάδιο των ακροτήτων αυτών δε θα μπορούσε να ναι άλλο απ την τρομοκρατία και το «διάχυτο αντάρτικο πόλης» αφού η κατάχρηση της βίας οδηγεί αναπόφευκτα σε ακόμη περισσότερη βία και σε ακόμη περισσότερη καταστολή.

Είναι εύκολο (και το κάνουν ορισμένοι) να δηλώνεις απλουστευτικά πως υπάρχουν κάποιοι «απολίτικοι μπάχαλοι»  που «κινούνται στο περιθώριο του κινήματος» . Μόνο που το «κίνημα» αυτούς τους «μπάχαλους» και τους «ούγκανους» ,παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις του, τουλάχιστον τους ανέχεται αν δεν τους αντιμετωπίζει και ως αναπόσπαστο τμήμα του ως ένα βαθμό.  Και η ανοχή, είτε αρέσει είτε όχι,  είναι συνενοχή. Ευκαιρίες να απομονωθούν πλήρως οι «ουγκανοι» απ το ευρύτερο κίνημα υπήρξαν μπόλικες. Μετά τα τραγικά γεγονότα της Μαρφίν η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας διακήρυττε εμφατικά:

Η φωτιά στην τράπεζα “Μarfin” προσέφερε “ζεστασιά” σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που ήδη είχε αρχίσει να “κρυώνει” από το παγερό άγγιγμα του χρυσού. Το τραγικό συμβάν, έξω από το κλίμα της λαϊκής οργής όπως εκφράστηκε από την Αλεξάνδρας μέχρι το Σύνταγμα έμελλε να προέλθει από την μισαλλοδοξία των “ειδικών της βίας”. 
Ο μανδύας της επιθετικής πρωτοπορίας έπεσε και απογύμνωσε τον ρόλο της “αγωνιστικής πανούκλας”, ως ρόλο εκτός και ενάντια στην κοινωνία. Αποκαλύφθηκε ότι τέτοιες πρακτικές και λογικές βρίσκονται σε σύμπνοια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Τέτοια άδολη προσφορά στις δυνάμεις της κυριαρχίας ούτε μια ρητή συνεργασία με τα αφεντικά και το κράτος δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματική.

Ολόσωστη η ανακοίνωση  μόνο που τον πλήρη εξοστρακισμό της “αγωνιστικής πανούκλας” απ τα Εξάρχεια, δεν τον είδαμε να γίνεται ούτε τότε ούτε μετέπειτα. Μήπως η ύπαρξη της βολεύει πολλούς που δεν είναι προφανώς ούτε «απολίτικοι», ούτε μπάχαλοι; Έπρεπε στους αξιότιμους «αναρχοσυνδικαλιστές» του Ροσινάντε  πρώτα να τους ανοίξουν τα κεφάλια στο Πολυτεχνείο για να βγουν να πουν επιτέλους πως : «Δε λογαριάζουμε ως μέρος του κινήματος κομμάτια που εδώ και αρκετό καιρό διακρίνονται στη διάλυση των δημόσιων εκδηλώσεων»  
Τόσα χρόνια ανεξέλεγκτης βίας δεν ήσαν αρκετά; Ή όταν αυτά τα «κομμάτια» χτυπούσαν τους «μπάτσους» δεν μας ένοιαζε και τόσο;
Έπρεπε να φτάσει ο ίδιος ο Ρωμανός να αθωώνει τον Κορκονέα για να καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να σε οδηγήσει η υπερεπαναστατική ιδεοληψία και η ιδεολογική περιχαράκωση;

Ξεκαθαρίζω πως δεν έχω την παραμικρή διάθεση να μπω σε «θεωρίες συνομωσίας» περί «προβοκατόρων» και «πρακτόρων» ούτε και να σπεκουλάρω με αναφορές σε «γόνους βορείων προαστίων» .Προβοκάτορας είναι όποιος δρα προβοκατόρικα , βλαπτικά πως το κίνημα και την ίδια την κοινωνία των πολιτών, ανεξάρτητα απ ότι αυτός νομίζει πως είναι , ανεξάρτητα αν κατάγεται απ το Μενίδι ή την Εκάλη. Οι πράξεις μιλάνε απ μόνες τους έτσι κι αλλιώς, κι ο δρόμος για την Κόλαση ήταν πάντα στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Τις καλύτερες των προθέσεων θα χαν φαντάζομαι και οι «αντιεξουσιαστές» στον ‘Αγιο Παντελεήμονα όταν προπηλάκιζαν συλλήβδην ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής ως «φασιστόμουτρα» και πετούσαν γελοία και ρατσιστικά συνθήματα τύπου «Έλληνες είστε και φαίνεστε» μέσα σε ένα διχαστικό κλίμα αλλοπρόσαλλου «φιλομεταναστευτισμού». Το που οδήγησε αυτή η αντικοινωνική τακτική του «πας μη φιλομετανάστης ρατσιστής» (τακτική που δυστυχώς υιοθετήθηκε και από τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε με την απεργία πείνας των 300 μεταναστών..) το είδαμε πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές του ’10 με το Μιχαλολιάκο να χαιρετά ναζιστικά μέσα στο Δημαρχείο της Αθήνας και η αυλαία έπεσε τελικά μια νύχτα στο Κερατσίνι…

Κλείνοντας θα πω πως η κατάλληλη απάντηση  σε όλη την στοχευόμενη (και καθόλου «τυχαία» ή «αυθόρμητη») ακρότητα δεν είναι οι «σκούπες» των ΜΑΤ και οι περιπολίες των ειδικών φρουρών. Αυτό το έργο το χουμε ξαναδεί. Άλλωστε και οι ορδές των «οργανωμένων μπάχαλων» αυτό ακριβώς περιμένουν. Την «κλιμάκωση της καταστολής απ το Κράτος που πετά το αριστερό του προσωπείο κτλ κτλ..». Ευκαιρίες «στρατολόγησης» 15χρονων ψάχνουν τα άτομα. Ας μη τους την δώσουμε. Ας βγει το υπόλοιπο κίνημα, αν όντως το θέλει, και  κοινωνία των συνειδητοποιημένων πολιτών, κι ας τους απομονώσει αποτελεσματικά εδώ και τώρα. Ας γίνει μια μαζική διαδήλωση εναντίον τους και τότε να δούμε τι θα λένε και ποιος θα τους πιστέψει. Το μόνο «άβατο» τελικά είναι στις συνειδήσεις. Όχι στα σοκάκια της Βαλτετσίου.