- η αριστερά στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής και ιδεολογίας, δεν παράγεται μέσα από τη γνώση, δεν έχει βγει μέσα από μελέτη και ανάλυση, αλλά αποτελεί τη συνέχεια μιας οικογενειακής κληρονομιάς..
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει την αριστερά στην Ελλάδα να λειτουργεί διαφορετικά από την αριστερά των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης...
Η αριστερά εμφανίζεται δυσλειτουργική στην Ελλάδα και το κλειδί είναι ότι λειτουργεί μέσα σε κουτάκια από κανόνες που κλειδώνουν τη σκέψη και την κάνουν δογματική... Κόντρα ρόλος δηλαδή στην ουσία της και τελικά αυτό που βλέπουμε είναι αρκετά στελέχη ή μέλη της αριστεράς να κάνουν στην άκρη την ομαδικότητα και να εστιάζουν στις προσωπικές τους φιλοδοξίες και στην αυτοπροβολή τους...
Δεν είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει και σε άλλες χώρες, αλλά σίγουρα το ποσοστό είναι κατά πολύ μικρότερο...
Θεωρώ ότι οι λόγοι είναι πολλοί... και ένας ίσως από τους μεγαλύτερους είναι ότι η αριστερά στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής και ιδεολογίας, δεν παράγεται μέσα από τη γνώση, δεν έχει βγει μέσα από μελέτη και ανάλυση, αλλά αποτελεί τη συνέχεια μιας οικογενειακής κληρονομιάς... "Έτσι έμαθα, έτσι τα βρήκα, έτσι συνεχίζω, χωρίς να ξέρω πως και γιατί"... ή "φοβάμαι να κοντράρω σ αυτά που βρήκα και να τ αλλάξω πάνω μου" ή ακόμα και "γιατί να το αλλάξω αφού με συμφέρει και με βολεύει να παραμείνω σ αυτό"...
Αυτό μόνο σε μειονότητες θα το συναντήσεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες...
Προφανώς γιατί (κι επανέρχομαι σε προηγούμενο άρθρο) το τρίπτυχο του "πατρίς – θρησκεία – οικογένεια" δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως στην Ελλάδα…
Θα κάνω μια σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στο τρίπτυχο όπως υπάρχει σε άλλες χώρες και όπως υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια…
Ελλάδα:
Πατρίς : ο ξένος είναι εισβολέας και απειλεί έναν εγκλωβισμένο πολιτισμό που μένει στάσιμος γιατί δεν με βολεύει να τον βοηθήσω να εξελιχθεί, με συμφέρει να μείνει όπως είναι
Θρησκεία : κανένας δεν πιστεύει στο σωστό δικό μου θεό όπως εγώ, παρόλο που όλη μου η ζωή είναι μια υποκρισία κόντρα σ αυτά που λέω ότι πιστεύω
Οικογένεια : ανήκω σ αυτήν και πρέπει ν ακολουθώ τους κανόνες της και ένας από τους κανόνες είναι ν αλυσοδένομαι μαζί της για μια ζωή, ενώ ταυτόχρονα υποχρεώνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο
Υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως κεντρική και βόρεια):
Πατρίς : θέλω να εξελίσσομαι με τους υπόλοιπους κοινωνικά και πολιτισμικά, μου αρέσει να μαθαίνω τον πολιτισμό των άλλων, τον σέβομαι και έχω μάθει να βοηθάω όπου χρειάζεται
Θρησκεία : ανεξιθρησκεία... ο καθένας πιστεύει όπου θέλει ή όχι και δεν μ ενοχλεί γιατί το σέβομαι και γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μ επιβαρύνει με κανένα τρόπο
Οικογένεια : η αγάπη δεν αποδεικνύεται με αλυσίδες,ο έφηβος είναι ξεχωριστή προσωπικότητα,η οικογένεια τον βοηθά να την αναπτύξει και όχι να την κατευθύνει
Η έννοια του τρίπτυχου στην Ελλάδα είναι απόλυτη, αυταρχική και κτητική και λειτουργεί ακριβώς όπως και στην υπόλοιπη κουλτούρα της σκέψης και του τρόπου ζωής… Ξεκινά με το «Με νοιάζει το σπίτι μου, η χώρα μου, η θρησκεία μου, η οικογένεια μου», κάτι που αυτό δεν θα φαινόταν και τόσο κακό αν δεν κατέληγε και δεν υπονοούσε το «η τσέπη μου, ο εαυτός μου» με δυο λόγια «η πάρτυ μου» και δεν γινόταν τελικά οξύμωρο…
Αυτό το σκεπτικό έχει τελικά διεισδύσει και μέσα στην ελληνική αριστερά, αλλά από την ώρα που το όραμα αποκτά απολυταρχικό και κτητικό χαρακτήρα απλά χάνει την αξία του και εξαφανίζεται, ενώ θα μπορούσε να είναι και να παραμένει κάπως έτσι…
Πατρίδα μου είναι ο πλανήτης μας και τον θέλω όμορφο, υγιή και ολόκληρο…
Θρησκεία μου είναι το χαμόγελο μας και δεν έχει σημασία σε ποιο θεό ή σύμπαν κοιτά κάποιος για να το βρει, αρκεί να νιώθει καλά…
Οικογένεια μου είναι η αλυσίδα των χεριών μας που κρατιούνται μεταξύ τους για να χτίσουν τον κόσμο που ονειρεύονται…
Ακούγεται αφύσικα ρομαντικό, ε..?
Και όμως… Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται κάπως έτσι και το δείχνουν έμπρακτα (θυμίζω τις διαδηλώσεις υπέρ της Ελλάδας ειδικά στην περίοδο του δημοψηφίσματος –και όχι μόνο- παρά την προσπάθεια των κυβερνήσεων να μαυρίζουν μόνιμα την εικόνα της χώρας και των κατοίκων)…, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό το σκεπτικό είναι ο λόγος που σ αυτές τις χώρες η αριστερά έχει ανέβει τελευταία τόσο πολύ…
Υπάρχουν, ευτυχώς, και στην Ελλάδα οι άνθρωποι που σκέφτονται κάπως έτσι, ωστόσο τη στιγμή που θα γίνουν η πλειοψηφία του πληθυσμού, η χώρα θ αρχίσει ν ακμάζει ξανά όπως της αξίζει…
Πατρίδα μου είναι ο πλανήτης μας και τον θέλω όμορφο, υγιή και ολόκληρο…
Θρησκεία μου είναι το χαμόγελο μας και δεν έχει σημασία σε ποιο θεό ή σύμπαν κοιτά κάποιος για να το βρει, αρκεί να νιώθει καλά…
Οικογένεια μου είναι η αλυσίδα των χεριών μας που κρατιούνται μεταξύ τους για να χτίσουν τον κόσμο που ονειρεύονται…
Ακούγεται αφύσικα ρομαντικό, ε..?
Και όμως… Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται κάπως έτσι και το δείχνουν έμπρακτα (θυμίζω τις διαδηλώσεις υπέρ της Ελλάδας ειδικά στην περίοδο του δημοψηφίσματος –και όχι μόνο- παρά την προσπάθεια των κυβερνήσεων να μαυρίζουν μόνιμα την εικόνα της χώρας και των κατοίκων)…, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό το σκεπτικό είναι ο λόγος που σ αυτές τις χώρες η αριστερά έχει ανέβει τελευταία τόσο πολύ…
Υπάρχουν, ευτυχώς, και στην Ελλάδα οι άνθρωποι που σκέφτονται κάπως έτσι, ωστόσο τη στιγμή που θα γίνουν η πλειοψηφία του πληθυσμού, η χώρα θ αρχίσει ν ακμάζει ξανά όπως της αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου