Οταν η συνέπεια θεωρείται έγκλημα - του Τάσου Παππά

Να θυμίζω ότι και η ασυλία των βουλευτών έχει ψηφιστεί από την βουλή οπότε με την ίδια λογική όποιος έχει αντίθετη άποψη δεν πρέπει να την λέει.

Ο Αλέξης όταν έλεγε να κόψουν οι υπουργοί τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις μπορεί να το έλεγε γιατί όντως η δουλειά τους είναι στα Υπουργεία αλλά στο βάθος του μυαλού του αυτά τα προβλήματα ήθελε να αποφύγει.

Γράφει ο Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


Για να δούμε τη βασιμότητα ορισμένων επιχειρημάτων που διακινούνται από αυτούς οι οποίοι ασκούν κριτική στον Νίκο Φίλη για τις δηλώσεις του σχετικά με το θέμα της γενοκτονίας των Ποντίων:

■ «Γιατί άνοιξε στα καλά καθούμενα τέτοιο θέμα;» Δεν το άνοιξε αυτός. Ρωτήθηκε στη συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου στο Star. Δηλαδή πώς έπρεπε να απαντήσει; Oτι έχει γνώμη, δεν μας τη λέει όμως, γιατί δεν θέλει να προκαλέσει εντάσεις και προβλήματα στην κυβέρνηση; Μήπως έπρεπε να λειτουργήσει σαν πολιτικάντης παλιάς κοπής και να αποφύγει να πάρει καθαρή θέση –κοινώς να τα μπουρδουκλώσει– όπως κάνουν πολλοί πολιτικοί όταν στριμώχνονται;

Ή, ακόμη χειρότερα, να δηλώσει ψευδώς ότι έχει αλλάξει θέση ώστε να μην ενοχληθούν διάφοροι κύκλοι της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ που έχουν κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα; Αν αυτό δεν είναι λαϊκισμός σε μια από τις απεχθείς εκδοχές του, τότε αναρωτιέμαι τι είναι. Προφανώς για τους όψιμους αντιλαϊκιστές επιτρέπονται παρασπονδίες στον ιερό αγώνα κατά του μισητού λαϊκισμού, ιδιαίτερα αυτές που κανακεύουν μεγάλα ακροατήρια. Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

■ «Υπάρχει ομόφωνη απόφαση της Βουλής και ο Νίκος Φίλης όφειλε να την πάρει υπόψη του». Μα, την πήρε. Το δήλωσε, άλλωστε. Από πότε, όμως, σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες απαγορεύεται να διατυπώνονται διαφορετικές γνώμες, ακόμη και αιρετικές, για ένα ζήτημα, για έναν νόμο, για μια απόφαση; Αν ίσχυε αυτό, οι απόψεις μας για τα ιστορικά γεγονότα και οι νόμοι δεν θα τροποποιούνταν, δεν θα προσαρμόζονταν, δεν θα άλλαζαν, δεν θα αποσύρονταν, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.

■ «Δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να κατηγορηθεί για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου;». Για τον συγκεκριμένο νόμο έχουν εκφραστεί ισχυρές αντιρρήσεις από πολλές πλευρές (ιστορικοί, νομικοί) αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικότερα για το άρθρο 2 που επί της ουσίας ποινικοποιεί συμπεριφορές «που εκδηλώνονται είτε με την επιδοκιμασία είτε με την κακόβουλη άρνηση και τον ευτελισμό της σημασίας του Ολοκαυτώματος, αλλά και των Γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις Διεθνών Δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων».

Και καλά τα Διεθνή Δικαστήρια, αλλά η Βουλή των Ελλήνων; Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι αύριο μια άλλη Βουλή των Ελλήνων με διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων δεν θα προσεγγίσει το ίδιο ζήτημα με διαφορετικό τρόπο ή ένα άλλο ευαίσθητο θέμα με τη λογική που θα εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της περιστασιακής πλειοψηφίας;

■ «Προσφέρει κακή υπηρεσία στη χώρα γιατί δίνει επιχειρήματα στην Τουρκία, τον προαιώνιο αντίπαλο του έθνους». Η ελευθερία της έκφρασης είναι κατακτημένο δικαίωμα και δεν επιδέχεται αστερίσκους και εκπτώσεις. Στον αντίποδα αυτής της βασικής αρχής κινούνται τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και οι κατ’ ευφημισμόν δημοκρατίες, όπως είναι η Τουρκία.

■ Αφήνουμε χωρίς σχολιασμό τον ισχυρισμό κάποιων ότι ο υπουργός Παιδείας λειτούργησε κατ’ εντολήν του Τσίπρα ενόψει του ταξιδιού του στην Τουρκία. Ο στόχος υποτίθεται πως είναι να καλοπιάσει ο πρωθυπουργός τον Ερντογάν και να κερδίσει κάτι στο προσφυγικό. Η επιστήμη (της ψυχιατρικής) σηκώνει τα χέρια ψηλά. Πώς να χαλιναγωγήσει άλλωστε την πριαπική φαντασία των συνωμοσιολάγνων;

Ανάγωγα

Πολύ ωραία αυτά που είπε ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης για τη συνομιλία που είχε με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Σύμφωνα με τον κ. Βούτση, ο κ. Σουλτς πιστεύει ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει σε όλα τα θέματα δίκιο.

Μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα, ωστόσο θα θέλαμε να τ’ ακούσουμε από τα χείλη του κ. Σουλτς. Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου έχει παράδοση διπλής γλώσσας. Αλλα λέει ιδιωτικώς (συνήθως είναι ευχάριστος και με μεγάλη κατανόηση) και άλλα λέει δημοσίως (συνήθως εμφανίζεται σκληρός και αυστηρός). Μπορεί αυτό να είναι το χούι του, μπορεί αυτός να είναι ο ρόλος του, μπορεί όμως να είναι ένας κυνικός