Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα ''αγροτιά''. Υπάρχουν μεγαλοκτήμονες, υπάρχουν μικροί παραγωγοί, υπάρχουνε και εργάτης γης. (εξαιρετικό)

• Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα ''αγροτιά''. Υπάρχουν μεγαλοκτήμονες, υπάρχουν μικροί παραγωγοί, υπάρχουνε και εργάτης γης. Πάντα θυμάμαι, σε όλες τις διεκδικήσεις ''του αγροτικού κόσμου'', να βγαίνουν μπροστά αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των μεγάλων του χώρου. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Εις βάρος, πλέον, όχι μόνο των υπόλοιπων στρωμάτων του αγροτικού κόσμου, αλλά των μισθωτών όλης της χώρας, της συνολικής προσπάθειας άρσης της μνημονιακής υπαγωγής, που όχι με συνθήματα, αλλά μόνο με ταξική συνείδηση και με ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της χώρας μπορεί να γίνει.

Γράφει ο Ανδρέας Μπεντεβής

Αν κάθε κοινωνική κατηγορία απαιτεί να λογαριάζονται τα συμφέροντα της και ο ρόλος της αυτόνομα από την υπόλοιπη κοινωνία, τότε δεν είμαστε έθνος-κράτος, αλλά ένα αυθαίρετο άθροισμα-άθυρμα παρασιτικών ομαδοποιήσεων. Αυτή την αντίθεση ανέδειξε το δημοψήφισμα, με το ΝΑΙ να εκφράζει τις ομαδοποιήσεις των συντεχνιών, και το ΟΧΙ την συλλογική σκέψη για την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλειονότητας, δηλαδή του κόσμου της παραγωγική μισθωτής εργασίας.

Επομένως, ας εξετάσουμε κάποια πράγματα πέρα από το αν οι αγρότες έχουνε δίκιο να διαμαρτύρονται για την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, και για την φορολόγηση τους σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Το αγροτικό ζήτημα, πέρα από τις προφανείς του πολιτικές σκοπιμότητες εμπεριέχει και διέπεται από όλες τις αντιθέσεις που συνδέονται με την ευρωενωσιακή πορεία της χώρας, και ειδικότερα με την υποταγή του εθνικού αγροτικοδιατροφικού σχεδιασμού στην βάση την ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Παραγωγή). Ορισμένα στοιχεία:

-Μέσα σε ολόκληρη την δεκαετία του 1980 η διατροφική επάρκεια της χώρας άγγιξε το 130%. Η αγροτική παραγωγή αρκούσε, δηλαδή, για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού μας, και βοηθούσε στην διεύρυνση του εμπορικού πλεονάσματος της χώρας, στην κάμψη της δανειακής εξάρτησης.

-Σήμερα η συνολική εγχώρια αγροτική/κτηνοτροφική παραγωγή δεν ξεπερνά το 30% των διατροφικών αναγκών του λαού μας. Η ΚΑΠ, με προφανή την ευθύνη των κυβερνήσεων και των αγροτικών συνεταιρισμών που πήραν όλα τα χαρακτηριστικά των διαβρωμένων μεσαζόντων, διέλυσε την αγροτική παραγωγή, αντικατέστησε την αληθινή παραγωγή με τις πλαστές αποζημιώσεις των επιδοτήσεων, επέβαλλε τις καταστροφικές μονοκαλλιέργειας άσχετων με το κλίμα και με το περιβάλλον της Ελλάδας προϊόντων. Η Ελλάδα έπρεπε, με λίγα λόγια, να παράγει συγκεκριμένα προϊόντα μέσα στον αγροτικό καταμερισμό της Ένωσης, η οποί α διαδικασία εκμαύλισε τους άμεσα ενδιαφερόμενους με τα δάνεια που νέμονταν οι συνήθεις φατριές.

-Αυτή η πραγματικότητα αντικατέστησε την κοινωνική συνείδηση με την παρασιτική συνείδηση που συνοδεύει τον παρασιτικό χαρακτήρα του εξατομικευμένου καταφερτζή: Οι αγρότες παραγωγοί συχνά μετετράπησαν σε επιχειρηματίες και αφεντικά του χειρίστου είδους. Η χώρα γέμισε φανερές και άφαντες Μανωλάδες! Η επαρχία μετετράπη σε έρημο τόπο, παράλληλης εφαρμογής των πλέον ρατσιστικών αντιλήψεων! Αυτή η επαρχία καθοριστικά στήριξε και στηρίζει ακόμα το μεταπολιτευτικό εξουσιαστικό σύστημα.

-Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα ''αγροτιά''. Υπάρχουν μεγαλοκτήμονες, υπάρχουν μικροί παραγωγοί, υπάρχουνε και εργάτης γης. Πάντα θυμάμαι, σε όλες τις διεκδικήσεις ''του αγροτικού κόσμου'', να βγαίνουν μπροστά αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των μεγάλων του χώρου. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Εις βάρος, πλέον, όχι μόνο των υπόλοιπων στρωμάτων του αγροτικού κόσμου, αλλά των μισθωτών όλης της χώρας, της συνολικής προσπάθειας άρσης της μνημονιακής υπαγωγής, που όχι με συνθήματα, αλλά μόνο με ταξική συνείδηση και με ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της χώρας μπορεί να γίνει.

Επειδή:

α) Αυτοί που θα χτυπηθούν από το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου είναι βασικά τα ανώτερα στρώματα του κλάδου. Η μεταρρύθμιση αφορά βασικά το λογάριασμα των αγροτών σαν ελ.επαγγελματίες, και την φορολόγηση/καθορισμό της ασφαλιστικής εισφοράς τους σαν και τους υπόλοιπους ελ.επαγγελματίες, μισθωτούς. Όπως είναι η λογική γενικότερα του ασφαλιστικού, η επιβάρυνση αυτή σε όλες αυτές τις κατηγορίες (και για τους αγρότες) θα διέπεται από την διαβάθμιση των εισφορών: Μεγάλες εισφορές για τους πλούσιους γαιοκτήμονες, χαμηλές για την τεράστια πλειονότητα των μικρών παραγωγών (πάνω από το 60% του αγροτικού κόσμου δηλώνει εισόδημα κάτω από 5000 ευρώ τον χρόνο!)
Γιατί αυτό να είναι άδικο, εφόσον το κράτος συνεχίζει να εγγυάται παράλληλα τις ειδικές συνθήκες που πράγματι αντιμετωπίζει η αγροτική οικονομία (αποζημιώσεις από καταστροφές κτλ), ή εφόσον παράλληλα οι αγρότες θα εξακολουθούν να απαλλάσσονται από τον φόρο για τις επιδοτήσεις;

β) Αυτές οι διεκδικήσεις, με την πολιτική χροιά που έχουνε πάρει, αντιτίθενται στην γενικότερη αγροτική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η χώρα, τόσο από την μεριά της οικονομίας, όσο και της ίδιας της διατροφικής της αυτονομίας. Αν υπήρχε αληθινά προσανατολισμένο στις ανάγκες της κοινωνίας αγροτικό κίνημα θα έπρεπε να εργαστεί μαζί με την κυβέρνηση σε ορισμένα πράγματα που προβλέπονται στην αγροτική μεταρρύθμιση που βρίσκεται εν όψει, και που αντίθετα εκείνοι προσπαθούν να ακυρώσουν. Ειδικότερα:

• Αντιτίθενται στην τήρηση βιβλίων εσόδων-εξόδων. Και όμως,ενώ δηλώνεται μια ακαθάριστη αγροτική αξία 4,8 δισ. ευρώ, ταυτόχρονα η αξία της αγροτικής παραγωγής ξεπερνά τα 10 δισ. ευρώ. Είναι προφανές ποιος πληρώνει την διαφορά: Οι συνεπείς φορολογούμενοι, και βασικά οι μισθωτοί που στηρίζουν την παραγωγή, που φτιάχνουν τον πλούτο.
• Σιωπούν, αν δεν αντιμάχονται κιόλας, στο μοίρασμα 1,5 εκ.στρεμμάτων γης που σχεδιάζει η κυβέρνηση για νέους και παλιούς μικρούς αγρότες, και προφανώς αντιτίθενται στο να σχεδιάσουν με τους επιστημονικούς φορείς έναν συνολικό επανασχεδιασμό των προϊόντων που παράγει η γη μας. Ακόμα, αντί να στηρίξουν την κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενοι την εκπεφρασμένη της βούληση να χτυπήσει τους κερδοσκόπους μεσάζοντες μέσα και από νέους αγροτικούς συνεταιρισμούς των μικρών παραγωγών, την χτυπάνε προφανώς επειδή είναι βολεμένοι με αυτά ακριβώς τα καρτέλ που εξακοντίζουν τις τιμές στα ύψη και φτωχοποιούν τους μικρούς παραγωγούς.
• Αλήθεια, αντιτίθενται στην οργάνωση των δομών ώστε να πάψει η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία της πλειονότητας των εργατών γης; Το μητρώο αγροτών θα πρέπει να συνοδεύεται και με αντίστοιχο μητρώο εργατών γης με κατοχυρωμένα εργασιακά/ασφαλιστικά/θεσμικά δικαιώματα.

Συμπέρασμα; Η διαιρετική τομή που άνοιξε αυτή η κυβέρνηση, και που έλαβε και τα χαρακτηριστικά που έλαβε τον αξέχαστο Ιούλη, εξακολουθεί να ισχύει και να καθορίζει στάσεις, απόψεις, εξελίξεις. Η τεράστια πλειονότητα του αγροτικού κόσμου, και διαμέσου της ΠΑΣΕΓΕΣ, πάλεψε για το ΝΑΙ, επειδή λογάριαζε πως η ήττα του ΟΧΙ θα έστελνε στον σκουπιδοτενεκέ την επικίνδυνη για αυτούς κυβέρνηση. Λογάριαζε, επομένως, ότι θα επαρχόμασταν στο συνηθισμένο καθεστώς όπου την κρίση χρέους, την κρίση διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, την συνολική κρίση ταυτότητας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, θα την πλήρωναν οι μισθωτοί και οι άνεργοι.
Οι οποίοι και ψήφισαν ΟΧΙ, και νίκησαν με αυτό το ΟΧΙ που μένει ζωντανό σαν στοίχημα για την συνολική ανάταση των συμφερόντων αυτών των στρωμάτων που συνδέονται με την προκοπή του τόπου. Γιατί κάθε μάχη πλέον έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, και καθένας κρίνεται με βάση πλέον από πια μεριά βρίσκεται. Δεν ισχυρίζομαι ότι πάνε καλά τα πράγματα για την κοινωνική συμμαχία του ΟΧΙ, αλλά άλλο αυτό, και άλλο να πετσοκόβουμε τις προϋποθέσεις για αυτό. Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν παύει να είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, στο μάτι ενός εξαιρετικά αποσταθεροποιημένου γεωπολιτικού κυκλώνα. Και ότι σύμμαχοι στο εξωτερικό δεν υπάρχουν (και εδώ να επαληθεύσουμε με βάση τα λεγόμενα Βαρουφάκη ότι καμία βοήθεια από Κίνα-Ρωσία δεν ευσταθεί δίχως να χρειαστεί να περάσει από την δυσμενή για εμάς κρησάρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών), παρά μόνο εχθροί που λογαριάζουν να επαναφέρουν το παλιό, έτοιμο από καιρό και με νέο αρχηγό, εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό καθεστώς. Μια όψη του είναι και τα μπλοκ των αγροτών, σε ζωντανή σύνδεση με τα μιντιακά ναυάγια!